Το ταξίδι χιλιάδων προσφύγων ήταν ένα ταξίδι όπως αυτό που περιγράφει ο Ηλίας Βενέζης:

«Τα άστρα όλα έχουν βγει. Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα παιδικά μας όνειρα. Το κύμα χτυπά τη μάσκα του καϊκιού μας και τα κοιμίζει. Κοιμηθείτε, όνειρα μας. Στην ξένη χώρα που πάμε, πρόσφυγες, τι άραγες να μας περιμένει, τι μέρες να είναι ν’ ανατείλουν;

[... ] Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα όνειρα μας.

Η γιαγιά μας κουράστηκε. Θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα από τη στεριά, τίποτα απ’ τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους.

  Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατέψανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την εμποδίζει και δεν μπορεί να βρει το κεφάλι ησυχία. Σαν ένας βώλος να είναι κάτω από το πουκάμισο του γέροντα.

 -Τι είναι αυτό εδώ; ρωτά σχεδόν αδιάφορα.

  Ο παππούς φέρνει το χέρι του. Το χώνει κάτω από το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του.

 -Τι είναι;

 -Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς , σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα.

 Λίγο χώμα είναι.

 Λίγο χώμα από τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό, της λέει στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.

 Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντήλι που είναι φυλαγμένο το χώμα.

 Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς ,σαν να το χαϊδεύουν.

 Τα μάτια τους δακρυσμένα ,στέκουν εκεί.

 -Δεν είναι τίποτα, λέω. Λίγο χώμα. Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου».

 

 

 

                                                                  Ηλίας Βενέζης, απόσπασμα από το έργο « Αιολική Γη»